Lieve mensen,

Ghana bestaat, zoals alle Afrikaanse landen, uit vele tribes en clans. In de regio waar ik verblijf, de Ashanti regio, zijn de Ashanti’s (ook wel de Akan genoemd) in de meerderheid. Voordat de Engelsen voet aan land zette in de Goudkust, waren de Ashanti de heerser van het grootste gedeelte van wat nu Ghana is. De Ashanti tribe bestaat uit 8 verschillende clans, een soort van subgroepen, met elk een eigen dier als symbool. De koningsclan, met als symbool een adelaar, levert de koning van de Ashanti tribe. De koning woont in een bescheiden paleis in Kumasi. De ‘golden stool’ oftewel ‘gouden stoel’ geeft de koning de macht om te regeren. Deze stoel wordt één keer per jaar tijdens een festival getoond. Wanneer de koning niet meer in staat is om te regeren of niet meer wordt ondersteund, wordt er een nieuwe koning aangewezen. Deze nieuwe koning is altijd familie van de moeder van de koning, en zij wijst ook zijn opvolger aan. De vrouwelijke lijn is dus het meest belangrijk voor de troonopvolging, al kan een vrouw niet regeren, omdat ze tijdens haar maandelijkse periode niet ontvankelijk is voor advies van de voorvaderen.

De Ashanti tribe kent een hiërarchisch systeem, die bestaat uit chiefs van clans, en daaronder chiefs van regio’s en gemeenschappen. De chief wordt in de regel bijgestaan door een raad van ouderen die advies geven. In de Ashanti cultuur zijn de geesten van de voorvaderen erg belangrijk, ook wordt er geloofd in reïncarnatie. De Ashanti praktiseren een soort van voodoo in de vorm van amuletten om zichzelf te beschermen, en de meer bekende vorm van voodoo met poppetjes en naalden om vijanden te verzwakken. Deze vormen van voodoo worden uitgevoerd in een Shrine, een soort van heilige plek in een gebouw of de natuur. Bij ziekte wordt er een traditionele geneesheer bezocht, die dan geesten verjaagt of de voorvaderen raadpleegt. Met name op het platteland wordt hier veel gebruik van gemaakt, aangezien een conventionele dokter of ziekenhuis vaak ver weg is.

Voordat de Engelsen nationale politiek vestigde in Goudkust was het land niet verenigd, maar bestond uit verschillende tribes met elk eigen leiders en rituelen. Er werd regelmatig gevochten tussen tribes om bijvoorbeeld grondgebied. Voor veel Ghanezen is de nationale politiek dan ook een ‘ver van je bed show’, aangezien mensen naast de president van Ghana een chief of leider van een tribe hebben die ze direct volgen. Verschillende Ghanezen die ik heb gesproken gaven aan dat ze weinig vertrouwen hadden in de nationale politiek, aangezien ze vinden dat de politici weinig voor het land doen en het corrupte systeem in ere houden.

Er worden vele talen en dialecten gesproken in Ghana, elke tribe heeft zijn eigen taal en clans kunnen verschillende dialecten hebben. Dit resulteert in ongeveer 13 verschillende talen en vele dialecten, in een land dat vijf keer zo groot is als Nederland. In deze regio wordt met name Twi gesproken. Dit is grammaticaal gezien een makkelijke taal, maar er zijn geen aanknopingspunten met wat voor taal dan ook die ik ken en sommige klanken zijn moeilijk uit te spreken. Verder dan ‘hoe gaat het’ ‘het gaat goed’ ‘dankjewel’ en begroetingen zoals ‘goedemorgen/middag/avond’ kom ik dan ook nog niet. De Ghanezen die minstens naar de lagere school zijn geweest spreken gelukkig ook (wat) Engels. Engels is hier ook de officiële taal.

Naast dat ik me hier onderdompel in de lokale cultuur wordt er natuurlijk ook gewerkt. Ik heb mijn eerste twee velddagen gehad in een district in de buurt. Tijdens zo’n dag zit ik eigenlijk de hele dag in de auto om eerst naar het kantoor van het district te gaan en daar te vragen waar we houtzagerijen kunnen vinden die met een bepaalde zaag zagen. Daarna bezoeken we de houtzagerijen en neem ik een survey af. Aangezien de meeste houtzagers zich alleen goed verstaanbaar kunnen maken in het Twi gaat er een begeleider van Tropenbos mee die alles vertaalt. Ik ben wel een verschijning hoor op zo’n houtzagerij. Er lopen daar alleen maar (half ontblote) mannen rond die het maar wat interessant vinden om een blanke vrouw over de vloer te hebben. Als ze het lef hebben vragen ze om mijn nummer of doen ze terloops een huwelijksaanzoek, al dan niet in Twi, wat dan grinnikend door mijn begeleider wordt vertaald. Ik werk hier sowieso in een mannenwereld, het ziet er niet naar uit dat ik een vrouw ga interviewen of een survey afneem bij een vrouw. Ach ja, bomen kappen en projecten rondom bos blijft blijkbaar een mannenwerkje.

Afgelopen week is er niet zoveel van werk gekomen, want ik heb mijn malaria vuurdoop gehad. Na 2,5 dag van koortsaanvallen die begonnen op zondagmiddag, hoofdpijn, buikloop en me heel moe voelen toch maar even naar het ziekenhuis gegaan om te laten checken. De medicijnen lieten me niet veel beter voelen, maar ik ben nu aan de beterende hand. Vandaag alweer een paar uur op de office en morgen voor een check naar het ziekenhuis. Onderdeel van de ‘tropical experience’, zoals ze het hier op kantoor noemen.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Liefs,
Iris