Lieve mensen,

Ghana is een zeer religieus land en heeft zelfs het hoogste percentage gelovigen ter wereld; 96% van de bevolking geeft aan gelovig te zijn. Het is dus niet de vraag óf je gelovig bent, maar welk geloof je aanhangt. Het Christendom is met 60% de grootste religie, er zijn hier vele verschillende stromingen gevestigd. Van de Methodist Church tot Internationaal Evangelisch en van de Presbetyrian Church (een protestantse stroming) tot de katholieke kerk, je vind het hier allemaal in Ghana. In het Noorden wonen meer moslims, ongeveer 30% van de Ghanezen is moslim. De christelijke bevolking steekt niet onder stoelen of banken dat het geloof een belangrijk onderdeel van hun leven is. Er worden naar preken geluisterd op de radio, er wordt gepreekt op straat, er wordt naar gospel of andere religieuze muziek geluisterd en de uitspraak ‘als God het wil’ wordt veel gebruikt. Ook in het straatbeeld merk je dat Ghana een religieus land is, elk klein winkeltje, restaurant, auto of bus is getooid met een religieuze naam of uitspraak. Een greep uit het assortiment: God is good restaurant, His will shop, In His name giftshop, Jezus loves fashion en Talk to Jesus phone store. Soms zit er een spellingsfout in de tekst, zo zag ik achterop een bestelbusje data als bus wordt gebruikt (trotro) de uitspraak ‘Lamps of God’ in plaats van ‘Lambs of God’ staan.

Op een zondag ben ik met een collega naar de Evangelische Jongeren kerk geweest. Dat was een hele belevenis, waar ik met tuutende oren vandaan kwam. In Ghana staat de muziek namelijk altijd heel hard en als er gepredikt wordt dan is het normaal de preek overtuigend en vol passie gebracht wordt. Dit betekent dat de voorganger zo nu en dan op z’n knieën valt, in de microfoon schreeuwt en veel woorden en zinnen herhaalt. Ik moet zeggen, een overtuigende speech houden kunnen de Ghanezen als de beste. De live muziek was heerlijk in de kerk, de zangers konden écht goed zingen. Het is heerlijk om naar een diepe Ghanese zangstem te luisteren en lekker opgezweept te worden door het ritme van het drumstel. Op een gegeven moment had de sfeer in de kerk meer weg van een avondje stappen dan een kerkdienst, de kerkgangers gingen helemaal op in de muziek (en in God).

Naast de Christelijke gebruiken die hier alom aanwezig zijn, is de Ashanti cultuur hier nog springlevend. Een mooie mix van de twee stromingen zijn de begrafenissen die hier uitgebreid gevierd worden. Afgelopen weekend mocht ik getuige zijn van een weekend vol begrafenis activiteiten. Voorafgaand aan de begrafenis is er een hele voorbereiding vereist, niet alleen voor de familie van de overledene, maar ook voor bezoekers. Zo kreeg ik zwarte stof met een witte print in mijn handen gedrukt, waar ik afgelopen week een jurk van heb laten naaien. Op de zaterdag was de dresscode zwart, op de zondag heb ik de jurk gedragen. Zaterdagochtend vroeg was er eerst gelegenheid om de overledene te aanschouwen, gevolgd door een katholieke kerkdienst waarna overgegaan werd tot het begraven. Van 13:00 tot 18:00 was er muziek, eten en de gelegenheid om donaties te geven aan de familie. Er waren traditionele trommels aanwezig waarmee opzwepende beats werden geproduceerd en het leek meer op een groot feest dan op een begrafenis. Zondag was er eerst een kerkdienst, waarna hetzelfde programma werd herhaald als zaterdagmiddag.

Het geven van een donatie tijdens een begrafenis is belangrijk. Bij elke donatie wordt dan ook omgeroepen wat de hoogte van het bedrag is, voor wie de donatie bestemd is en van wie de donatie afkomstig is. Soms voelde de sfeer voor mij meer ‘zien en gezien worden’, en pochen met de hoogte van donaties dan dat het puur om het herdenken en het vieren van het leven van de overledene ging. Iedereen zo zijn tradities en cultuur, maar ik was wel een beetje in een culturele verwarring waar ik nou precies terechtgekomen was. Ik trok op de zondag veel bekijks met mijn jurk van traditionele stof, wat ik soms wel wat ongemakkelijk vond.

Het weekend is weer overgegaan in de werkweek en het onderzoek lag weer te wachten. Deze week hoop ik mijn veldbezoeken van houtzagerijen af te ronden, en volgende week kan ik waarschijnlijk mijn twee laatste interviews afnemen in Accra. Ik ben al over de helft van mijn verblijf hier en de tijd vliegt!

Liefs,
Iris