Colombia

Año Neuvo

Lieve mensen,

Het is alweer even geleden dat de jaarwisseling heeft plaatsgevonden, maar ik wilde jullie toch de tradities in Ecuador omtrent de jaarwisseling niet onthouden. Na mijn afscheid in Las Tolas ben ik via Quito naar Latacunga gereisd. Op 30 december heb ik daar de vulkaan Cotopaxi tot 5000 meter hoogte beklommen, tot aan de gletsjer. Ik verbaasde mezelf door zo ongeveer die berg op te huppelen, alleen de laatste 500 meter waren zwaarder om te lopen vanwege de hoogte. Na twee maanden op 2000 meter te hebben gewoond ben je blijkbaar totaal geacclimatiseerd op hoogte.

Oud en nieuw heb ik in Latacunga gevierd met Alex en zijn familie. Op oudjaarsdag staat de hele stad op zijn kop. Alle auto’s worden aangehouden door mannen die als vrouw verkleed zijn. De ‘vrouwen’ huilen omdat er iemand (een pop) doodgaat die avond of dansen ‘sensueel’ op muziek om daarna kleingeld te vragen. Hoe verder de avond vordert en er meer gedronken wordt hoe uitdagender er gedanst wordt, op een gegeven moment krijg alle bestuurders een lapdance en wordt er tegen de auto’s aangereden. Alle poppen worden na middernacht verbrand, een traditie die eigenlijk verboden is omdat het erg brandgevaarlijk is, maar niemand die zich daar iets van aan lijkt te trekken. In Ecuador word met name het afscheid van het oude jaar beleefd en niet zo zeer als in Nederland de verwelkoming van het nieuwe jaar. Om twaalf uur ‘s nacht wordt er door iedereen 12 druiven gegeten, een druif voor elke maand. Bij elke druif wordt er een wens gedaan voor het nieuwe jaar. Voor middernacht zijn er veel mensen op straat om alle poppen te bekijken, rond middernacht is iedereen binnen met familie en na middernacht wordt er gedanst op pleinen en in discotheken.

Op nieuwjaarsdag ben ik de Amazone in getrokken bij Puyo. Het was een bijzondere ervaring om door de moeder van mijn couchsurfing host rondgeleid te worden langs alle planten en uitgelegd te krijgen waar deze voor gebruikt worden. De vele dierengeluiden overdag en ‘s nachts, de verschillende vogelsoorten en de meest ongelofelijke planten en bomen maken het regenwoud een intense ervaring. Gelukkig vielen de mugen rondom Puyo nog wel mee, vlakbij Tena waar mijn volgende bestemming was, ben ik flink te grazen genomen helaas. In de buurt van Tena heb ik drie nachten in een Hare Krishna community geslapen. Er waren maar een paar gelovigen, verder waren er andere reizigers en mensen die voor een langere tijd daar verbleven. Het vegetarische eten was er heerlijk en van het werken in de tuin daar heb ik zeker dingen opgestoken. Iedere ochtend vlak voor zonsopkomst werd de dag verwelkomt met mantra’s,meditatie, muziek en gebeden. Daarna werd er vaak yoga gedaan om na het ontbijt vijf uur te werken. De middagen en zondagen waren vrij voor eigen invulling of gevuld met workshops of meer yoga. Ik had zelf niet zo’n hoge pet op van Hare Krishna’s, maar deze ervaring heeft mijn beeld zeker bijgesteld. Als je houdt van meditatie, yoga, vegetarisch eten en een bewuste levensstijl je aanspreekt kan ik je een verblijf zeker aanraden!

Na mijn bijna tweedaagse busreis met voorin de nachtbus zitten naast de buschauffeur, provinciegrens controles, twee kapotte bussen en een prachtige busrit van de amazone naar de Andes op 3000 meter in een halve dag, was het tijd om de grens met Colombia over te steken. Het was tegen verwachting in een van de meest relaxte gransovergangen die ik heb meegemaakt. Ik vond het jammer Ecuador te verlaten, maar ik had ook heel veel zin om een nieuw land te ontdekken, al had ik niet echt een idee wat me in Colombia allemaal stond te wachten.

In mijn volgende blog meer over Colombia en de laatste twee weken van mijn reis samen met Jelle!

Liefs,
Iris

Feliz Navidad

Lieve mensen,

Allereerst een hele fijne kerst en alvast een gelukkig nieuwjaar gewenst! Kerst is hier in het dorp een wat ander verhaal dan de kerst in Nederland. De deels Amerikaanse manier van kerstmis vieren met een kerstboom en een kalkoen heeft hier nog niet zijn intrede gedaan. Gisteren ben ik overdag met de twee jongste kids van het gezin naar een waterval in de buurt geweest om lekker te zwemmen. In de avond was er een kerstmis in de kerk waarna er gegeten werd met de hele community en er traditionele spelletjes gespeeld werden. Natuurlijk werd laat in de avond de volume van de muziek omhoog gedraait en werd er tot in de vroege uurtjes gedanst. Een feestje hier is echt niet compleet zonder salsamoves en traditionele muziek. Het echte kerstgevoel ontbrak bij mij toch wel, juist de tradities op bepaalde dagen maken die dagen special en omdat de tradities hier zo verschillend zijn voelt het voor mij niet echt als kerst.

Vorige week heb ik een viertal dagen in een reservaat in de buurt gewerkt om wat andere werkzaamheden te verichten in een andere omgeving. Er waren drie internationale studenten aanwezig in het reservaat om onderzoek te doen en te ondersteunen met het onderhoud. Het was even wennen om in een international omgeving te zijn en meer Europees eten te eten, maar het was ook fijn om even in het engels te kunnen communiceren met de studenten. Het reservaat is een gebied met secundair en primair laagland tropisch mistbos, waar een aantal trails in zijn aangelegd. Het gebied wordt gerund door een Ecuadoriaan en zijn Duitse vrouw, wat het management van het bos vrij Europees maakt. Ik heb geholpen met het onderhouden van de trails en het vangen van vogels in mistnetten in de vroege ochtend. Er zijn heel veel verschillende vogelsoorten te vinden in het reservaat en er komen geregeld vogelaars een kijkje nemen. Het was voor mij niet de eerste keer dat ik vogels heb gevangen met een mistnet, maar het blijft toch bijzonder om deze dieren van dichtbij te kunnen bekijken en vasthouden.

Het tropisch mistbos is een biotoop dat erg soortenrijk is en verschillende endemische soorten (soorten die alleen in dit gebied voorkomen) kent. Dit biotoop is zeer bedreigd en één van de snelst verdwijnende en minst onderzocht ecosystemen op aarde. Wetenschappers hebben aangegeven dat er waarchijnlijk al soorten zijn verdwenen door deforestatie voordat deze ontdekt waren.Ecuador heeft helaas één van de hoogste deforestatie ratios in Zuid Amerika.De community in Las Tolas heeft een reforestatieproject lopen in samenwerking met een NGO, waar ik ook aan meewerk hier. Het opkopen van land hier, zoals de eigenaars van het reservaat, is een andere manier van conservatie van dit biotoop.

In het weekend ben ik met de studenten naar de jaarlijkse kerstmis vogeltelling in Mindo geweest. Het was even een opoffering om om 4 uur in de ochtend op te staan en tot 6 uur in de avond vogels te tellen, maar het was het dubbel en dwars waard. Onze route was uitgestippeld in het prachtige reservaat Las Tangaras, waar we heerlijk hebben kunnen zwemmen in de heldere rivier en kunnen genieten van de prachtige natuur (en natuurlijk de vele vogels). Mindo heeft een keer of acht op nummer één gestaan van de meeste vogelsoorten gespot tijdens de wereldwijde kerstmistelling van vogels en staat nu op nummer twee achter een andere Ecuadoriaanse plaats. Wij hebben tijdens onze route 113 vogelsoorten gespot, toch wel iets meer dan de gemiddelde wandeling in Nederland ;)

Mijn laatste dagen in Las Tolas zijn aangebroken, vanaf zondag reis ik weer verder en heb ik weer een los-vast thuis.Morgen is er een kleine afscheidsbijeenkomst voor mij georganiseerd, waarvoor ik, heel erg Nederlands, een appeltaart ga bakken. Ik ga het hier erg missen; de prachtige omgeving, de werkzaamheden, de familieleden en de gemoedelijke sfeer in het dorp.Daarnaast begin ik het machismo van de vader en de oudste zoon nu wel echt goed te voelen en soms heb ik hier ook last van. De soms neerbuigende manier van benaderen als het gaat om het eten en de andere huishoudelijke werkzaamheden stuiten mij tegen de borst. De vader van het gezin is opgegroeid in een meer traditioneel gezin en de oudste zoon heeft veel van zijn ideen overgenomen. In de eerste maand had ik hier persoonlijk niet mee te maken, maar nu mijn Spaans goed genoeg is en ik volledig meedraai in het gezin maak ik ook deel uit van de gezinshiërarchie.In de meer traditionele gezinnen en bevolkingsgroepen zorgt de vrouw voor de kinderen en het huishouden, kookt en werkt daarnaast op het land. De man heeft naast het werk buiten de deur geen verantwoordelijkheden en wenst soms ook op een bepaalde manier thuis bediend te worden.

Mijn twee maanden in Las Tolas heeft mij een interessante kijk in de cultuur en de ecologie van dit deel van Ecuador gegeven. Ik heb Spaans geleerd, veel rijst gegeten, kilometers gelopen, koeien gemolken, in het donker gekookt, te veel van de plaatselijk gestookte drank gedronken en nog veel meer beleefd. Zoals de moeder van het gezin al meerdere keren heeft opgemerkt de laatste week, begin ik al wat Ecuadoriaanse trekjes te vertonen.

Bedankt voor het lezen van mijn blog en de opmerkingen die gepost worden! Tot het volgende blog weer!

Feliz navidad,

Iris

Yumbos

Lieve mensen,

Er is me al meerdere keren gevraagd waar de naam ´Las Tolas´ toch vandaan komt, dus het lijkt me een goed idee om hier wat opheldering over te geven. Een Tolas is een rechthoekige verhoging van een meter of 10 hoog gemaakt van aarde, deze geconstrueerde heuvel werd gebruikt om de doden in te begraven en als seinpost tussen verschillende Tolas door de Yumbos. De Yumbos zijn een, vanuit Westerse ogen gezien, indianenvolk dat hier tussen 800 voor Christus en 1660 na Christus leefden. Tegenover het huis waar ik nu woon staat een Tolas die op dit moment gebruikt wordt om groenten op te verbouwen.Toen ik hier op een middag aan het werk was vond ik een stuk van een aarden pot, ook zijn hier door inwoners van Las Tolas skeletten van Yumbos ontdekt. In Tulipe, een dorp hier 40 minuten vandaan, staat een museum gewijd aan de Yumbos. Er is een traditionele badplaats ontdekt achter het museum waar ritueel in gebaad werd. Verder heb ik ook een gedeelte van een met hout geplaveid door de Yumbos aangelegd pad gelopen dieper in het bos. De Yumbo cultuur is een cultuur die hier door de verschillende dorpen nog levend wordt gehouden door de traditionele kleding en de dansen uit te dragen op speciale culturele gelegenheden, zoals afgelopen week in Quito tijdens een parade van de verschillende ethnische groepen in en rondom Quito.

De Yumbos waren een volk die dicht bij de natuur stonden en een soort van shamanisme als ´geloof´ hadden. In de vruchtbare aarde van het mistbos werd yuca en maïs verbouwd en daarnaast werd er vis gevangen in de rivieren.Het voedsel was deels voor eigen consumptie en het werd deels verhandeld met omliggende nederzettingen en ver daarbuiten. Er waseen hecht handelsnetwerk aangelegd waar veel gebruik van werd gemaakt. In 1660 was er een hevige uitbarsting van de nabijgelegen vulkaan Pichincha, wat het leven hier tijdelijk onmogelijk maakte.De Yumbos trokken naar de kust om daar een nieuw leven op te bouwen en dit gebied werd verlaten.Deze regio werd pas veel later weer bewoond door afstammelingen van Incaprinsessen die getrouwd waren met een Spanjaard.De inwoners van Las Tolas hebben dus Inca en Spaanse voorouders, spreken naast Spaans ook Kichwa (de taal van de oorspronkelijke bewoners van Ecuador) en dragen de Yumbo cultuur uit.

Van de geschidenis van de regio weer terug naar het hedenhaagse leven hier. Op dit moment geef ik twee dagen per week Engelse les op de school in het dorp. Verder staan de komende weken met name in het teken van het planten van de bomen, ga ik deze week een dag op de koffieplantage in Las Tolas en de panelaproductie in een dorp in de buurt helpen. Natuurlijk wordt er hier niet alleen maar gewerkt, in het weekend en soms ook doordeweeks is er genoeg tijd om uitstapjes in de omgeving of daarbuiten te maken. Dit gebied staat bekend om de vele vogelsoorten en watervallen. Het is dan ook erg leuk om ´s ochtends vroeg of in de namiddag vogels te kijken of tijdens een wandeling watervallen te ontdekken. De kolibries vliegen hier in de tuin, maar het is ook erg bijzonder om de toekans en andere vogelsoorten in de omgeving te spotten. Op een zondag ben ik naar een stuk bos geweest waar we de zeldzame Umbrellabird hebben kunnen zien. Daarnaast hebben we daar ook de sporen van de puma aangetroffen en apengeluiden gehoord, maar hebben we deze dieren helaas niet kunnen spotten. Wel heb ik als een echte Jane nog even aan de lianen geslingerd voordat we weer op huis aan gingen. Verder trek ik in mijn vrije tijd er ook met mijn bomendeteminatie boek op uit om bomenfamilies en soorten te leren kennen.

Er worden hier ook activiteiten in het dorp georganiseerd zoals voetbalwedstrijden en is het als het feest is, ik heb een doopfeest mee mogen maken, is het een hele gebeurtenis. Verjaardagen daarentegen worden niet zo groots uitgepakt en draaien met name om het zo snel mogelijk naar binnen werken van de aanwezige taart en ander eten om daarna weer aan het werk te gaan.

Samen met Alex, de couchsurfing host uit Latacunga, heb ik een weekendtrip naar de Noordwestkust van Ecuador gemaakt.Het was heerlijk om in de oceaan te zwemmen, leuk om te kamperen en heel bijzonder om de mangrovebossen van dichtbij te zien.Afgelopen weekend ben ik een lang weekend naar Otavalo geweest.Dit bergstadje igt ten Noorden van Quito en staat bekend om de levendige martkten op zaterdag.De markten waren inderdaad een belevenis met heel veel kleurrijke stoffen die in de omgeving worden gewoven en een breed aanbod van groenten,fruit, varkens en koeien. In de omgeving heb ik een waterval bezocht waarnog steeds ritueel in gebaad wordt en het kratermeer Quicocha.De Inca´s hebben in dit gebied een ferme stempel op de rituelen gedrukt, de zon en de maan zijn hier belangrijke verschijningen.

Ik hoop dat jullie allemaal een leuke Sinterklaas hebben gehad en tot het volgende blog weer!

Liefs,
Iris

Las Tolas

Lieve mensen,

Een teken van leven uit het Ecuadoriaanse bergdorpje Las Tolas deze keer.Ik ben hiervoor twee maanden vrijwilligerswerk, waarvan er nu bijna drie weken voorbij zijn, en woon hier bij een familie in. Las Tolas is een dorp met in totaal 350 inwoners. In de hoofdstraat waar ik ook woon staan een stuk of dertig huizen, de rest van de inwoners woont in de omgeving. Het dorp is een georganiseerde community en in totaal kunnen 9 gezinnen vrijwilligers onderdak bieden. Er wordt hier dan op allerlei vlakken samengewerkt en omdat de helft van het dorp familie van elkaar is, is de sfeer erg gemoedelijk.

Las Tolas ligt op 2,5 uur reizen met de bus ten noordwesten van Quito op 1850 meter hoogte. Het laatste stuk van de weg is niet geasfalteerd en er gaat één keer per dag een bus naar en van Quito vanuit het dorp. Regelmatig is er overdag geen electriciteit of stromend water, wat het leven hier soms wat primitief maakt. Sinds tien jaar is er een waterput aangelegd en hebben de bewoners toegang tot stromend water in huis. Er is hier een soort van wasmachine aanwezig en ik kan zelfs warm douchen! Er is een computer aanwezig in huis, maar met de wisselende electriciteit en internet is deze niet heel erg betrouwbaar.

De familie waar ik woon bestaat uit een gezin met drie kinderen, de oudste zoon is 21 jaar en volgt een gedeelte van de week een opleiding in Quito, verder bestaat het gezin uit een zoon van 1 7 en een dochter van 15 jaar oud. De vader werkt deels in een andere stad en deels in Las Tolas, de moeder heeft vanaf juli geen baan meer buiten Las Tolas.

Mijn werkzaamheden hier zijn erg afwisselend: het zoeken van zaden van bomen, het planten van deze zaden, de geplante zaden onderhouden, werken in de biologische tuin, meebouwen aan het nieuwe kippenhok van bamboe, koeien melken met de hand, sieraden en ander handwerk fabriceren van bewerkte zaden en het ondersteunen van de vader bij een reforestatieproject van de NGO waar hij werkt staan vast op het programma iedere week. Daarnaast ga ik waarschijnlijk vanaf deze week twee keer per week engelse les geven aan kinderen tussen de vijf en twaalf op de plaatselijke school. De omgeving hier in het mistbos is echt fantastisch en het is elke keer weer een feestje om buiten te werken in dit prachtige landschap.

Mijn dag begintmeestal tussen zeven en acht, de lengte van de dagen zijn erg wisselend en afhankelijk van de werkzaamheden.Het dagritme wordt hier geregeerd door de etenstijden, eten is hier dan ook erg belangrijk. Als ik een keer mijn eigen ontbijt of lunch moet bereiden wordt dit altijd geïntroduceerd met ´we hebben een probleem´ en wordt er, al dan niet telefonisch, gecheckt of ik wel gegeten heb. ´s Ochtends wordt er warm ontbeten met een gebakken ei, empanada´s of pannenkoeken met exotisch fruit en thee. In de middag staat er meestal rijst met bonen, groenten en koriander op het menu en in de avond is er afwisselend soep, pasta, aardappelen of rijst. Ik heb me al helemaal aangepast aan het etensritme en rond een uur of 12 begin ik al zin te krijgen in een goede warme hap. Het is geen enkel probleem dat ik vegetariër ben gelukkig en naast het vele zout en olie gebruik eet ik hier gezond. Over het algemeen is de productieketen van voedsel hier erg kort. De vruchten en groenten worden deels zelf verbouwd of gekocht van lokale boeren die rondrijden om groenten en fruit te verkopen.

Het spaanse spreken gaat elke dag beter en ik kan me steeds beter uitdrukken in deze taal. Ik probeer ook geregeld wat woorden te stampen en woorden op te zoeken, zodat ik mijn woordenschat steeds uitbreid. Twee weken geleden is er een andere vrijwilligster aangekomen, waarmee ik met name engels heb gesproken. Zij vertrekt vandaag en voor de komende periode zijn er geen andere vrijwilligers ingepland, dus kan ik me weer vol op de spaanse taal storten. Er woont hier één Amerikaans meisje in het dorp, zij is verloofd met een Ecuadoriaan, verder spreekt iedereen hier alleen spaans.

Ik voel me erg welkom in het dorp, omdat het hele dorp achter het vrijwilligersproject staat en dit ook in de cultuur van de Ecuadorianen zit. Ik heb hier erg naar mijn zin en kijk uit naar de komende weken!

Liefs,
Iris

De eerste week in Zuid-Amerika, de twee kanten van het reizen

Lieve allemaal,

De eerste week in Ecuador was een afwisselende week met hoogte- en dieptepunten. Na mijn lange vlucht vanuit Brussel via Madrid kwam ik eindelijk aan in Quito en nam ik mezelf voor om nooit meer lange afstandvluchten te nemen (haha). De eerste nachten in Quito werd ik via couchsurfing gehost door de Finse Anniina en haar Ecuadoriaanse huisgenoot. De eerste dagen heb ik het rustig aan gedaan om aan de hoogte te wennen. Quito is de op een na hoogste hoofdstad van de wereld en ligt op 2850 meter boven zeeniveau. De stad is omgeven door een aantal vulkanen, waarvan er verchillende nog actief zijn, en ligt in een dal. Het oude koloniale centrum van de stad met de barokke gebouwen en rijkelijk versierde kerken ademt de sfeer van vervlogen tijden. Het nieuwe centrum daarentegen is met name een op toeristen gericht gebied met veel barretjes en restaurants. Het was interessant om een aantal musea te bezoeken en op deze manier meer te weten te komen over de historie van dit continent en het land. De botanische tuin is een echte aanrader, het is een klein paradijsje in de stad met veel bomen en bloemen die onder andere door kolibries en vlinders bezocht worden.

In de avond trok ik met Anniina en haar vrienden op, het is niet veilig om als het donker is hier alleen over straat te gaan. We hebben een kleurrijke Afrikaanse dansvoorstelling bezocht en hebben ons tot spierpijn gedanst in een salsa bar. Het is ongelofelijk hoe de mensen hier kunnen bewegen op de ritmes van de salsa muziek. Hier worden tijdens het dansen geen pasjes uitgevoerd, maar wordt er "gewoon" bewogen op het ritme van de muziek. Het was een hele ervaring om hier deel van uit te maken. In Ecuador bestaat de bevolking uit de lokale mensen die hier altijd gewoont hebben, een groep met Spaanse afkomst en een mix van deze achtergonden. Daarnaast is er ook een Afrikaanse minderheid, de afstammelingen van de slaven die naar Zuid-Amerika zijn gebracht ten tijde van het kolonialisme. Dit is de reden dat er ook Afrikaanse invloeden te vinden zijn in de Ecuadoriaanse cultuur.

Quito is ook een vrij vervuilde stad, met name de bussen stoten grote roetwolken uit. Volgens Anniina was leven in Quito hetzelfde als zeven cigaretten roken per dag. Dit leidde er onder andere voor mij toe dat ik graag nog even de stad uit wilde om wat meer van Ecuador te zien voordat ik naar mijn vrijwilligerswerk in Las Tolas zou afreizen. De bestemming werd Latacunga, een stad ten zuiden van Quito. Tijdens de busrit ben ik helaas beroofd van mijn camera, telefoons, pinpas en wat kleingeld, die op de zwarte markt in Ecuador te verkrijgen zijn. Mijn eerste activiteit in Latacunga was dan ook het shoppen van de benodigde electronica.

In Latacunga werd ik gastvrij onthaald door een couchdurfing host genaamd Alex. Ik was gedurende het weekend van allerzielen allerheiligen te gast bij hem. Het was interessant om alle gewoonten tijdens dit weekend mee te maken en een deel uit te maken van zijn familie. Zelf heb ik het indrukwekkende kratermeer Quilotoa en een leuk marktje bezocht en met zijn familie zijn we naar Banos geweest, een klein plaatsje met een prachtige omgeving. Na ondergedompelt te worden in de cultuur en drank te delen met zijn vrienden was het tijd om naar Quito te gaan om mijn bus naar Las Tolas te nemen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan en omdat de bussen zo vol zaten en er een enorme wachtrij was besloot Alex mij naar Quito te rijden. Ik probeerde nog in te brengen dat ik ook de volgende dag naar Quito kon gaan, maar daar kwam niets van in. Eenmaal in Quito was het zo lastig de juiste busterminal te vinden dat ik alsnog mijn bus niet heb kunnen halen.

Ik ga toch echt over een paar uur met de bus naar Las Tolas voor het vrijwilligerswerk en ben erg benieuwd wat ik daar aantref! Het leven in Zuid-Amerika ben ik al aardig gewend, ik heb al verschillende aspecten van de cultuur mogen meemaken en mijn Spaans wordt elke dag beter. Ik hoop dat het jullie allemaal goed gaat en tot het volgende blog weer!

Liefs,
Iris

Van Beijing naar Helsinki per trein

Daar gingen we dan, op de vroege ochtend, per vliegtuig van Amsterdam helemaal naar Beijing met een overstap in Moskou, waar we een maand later weer zouden arriveren per trein. In Beijing verbleven we in een hutong waarvan het oude karakter tot nu toe bewaard is gebleven, door de smalle en lage huisjes en vele marktjes op straat was dit wijkje een gezellige locatie om te vertoeven. De sfeer in deze stad met bijna 20 miljoen inwoners was verassend relaxed. De ruime opzet van de stad draagt hier zeker aan bij. De fietspaden die aanwezig zijn in de stad zijn gigantisch breed, het was een mooie ervaring om je per tweewieler door de stad te verplaatsen. In Beijing is ongelofelijk veel te doen en naast de lachbuien bij het bezoek aan de Chinese opera voor Jelle zijn verjaardag, de toeristische checklist van het gigantische zomerpaleis, het uitgestrekte Tiananmen plein, de drukke Verboden Stad, het moderne kunst district en de vele tempels hebben wij ons ook ondergedompeld in een culinair avontuur. Van inktvis op een stokje, via ontbindingssaus (ik heb nog nooit zoiets smerigs gegeten of geroken), kikkerbillen met hele pepers naar de Peking Eend. Mijn absolute hoogtepunt van het bezoek aan Beijing was een nachtje slapen op de Chinese Muur. De Muur staat midden tussen de groene bergen en als nachtelijke bewaker zie je de zon, maan en sterren aan je voorbij trekken terwijl je de muur helemaal voor jezelf hebt.

De eerste, relatief luxe, treinreis bracht ons na een brakke nacht, waarin het onderstel van de trein gewisseld werd tussen China en Mongolië en de douane ons uit bed trommelde, naar het land van de gers, de nomaden en de paarden. De hoofdstad Ulaanbaatar is een interessante mix van tempels, moderne hoogbouw en betonnen flats. Mongolië was ook onderdeel van de Sovjet Unie, wat nog te zien is aan de architectuur van de mijnsteden en de hoofdstad en het gebruik van Cyrillisch schrift. Wij hadden besloten dat een tour voor ons de meest efficiënte manier was om wat van het land te zien. In een week hebben we twee nationale parken bezocht en drie nachten bij een nomaden familie geslapen in een ger. De nomaden verkassen vier keer per jaar, in het ritme van de seizoenen. Het land in Mongolië is van iedereen, wat maakt dat de nomaden overal kunnen staan en er nagenoeg geen hekken te vinden zijn in het landschap. Het was heel bijzonder om het traditionele leven in de Mongoolse steppen mee te maken. De dagelijkse rituelen: het melken van de yaks en de koeien, de zorg voor het vee en het maken van melk- of vleesproducten voor eigen consumptie, nam de hele dag in beslag. We hebben twee dagen paard gereden, een rit in een Mongools zadel op een half wild Mongools paard is toch hele andere koek dan een Hollands manegepaard berijden. Alle soorten melk en melkproducten zijn geproefd (inclusief verse én gefermenteerde paardenmelk), net als al het mogelijke schapenvlees. Na een interessante kijk in de Mongoolse keuken, cultuur en de boeddhistische en sjamanistische levenswijze was het tijd om richting Rusland te gaan met de trein.

Deze keer werden we op onze treinreis vergezeld door Mongoolse studenten die in Rusland studeren. Na een mooie tocht door het Mongoolse landschap waren we bij het krieken van de dag bij het Baikal meer. Irkutsk was onze eerste stop in Rusland, deze studentenstad ligt in Siberië en is gesticht als militaire post in 1652 en een plaats waar aristocratische Decembristen na de coup in 1825 naartoe werden verbannen. We hebben ook een nachtje in Listvyanka doorgebracht om met onze eigen ogen het Baikal meer te aanschouwen. Dit grootste zoetwatermeer van de wereld bevat 20% van het wereldwijde onbevroren zoete oppervlaktewater en het lijkt alsof je de zee ziet als je voor het meer staat, het enige wat ontbreekt is de zilte lucht. Onze volgende bestemming was Krasnoyarsk waar we een nationaal park met grote rotsformaties hebben bezocht. De treinreis door de uitgestrekte bossen van Siberië samen met de 54 andere passagiers in de coupé maakte dat we veel contact hadden met de lokale bevolking. In gebroken Engels en Russisch hebben we situatie in Oekraïne besproken, hebben we over Nederland vertelt en levensverhalen uitgewisseld met de andere treinreizigers. In Yekaterinenburg is het ons gelukt een couchsurfing adres te vinden, met het stel waarbij we sliepen hebben we een hele leuke tijd gehad. Zij hadden ons ook uitgenodigd voor een opening van een fototentoonstelling, daar sta je dan opeens in je backpackers kloffie tussen de hoog gehakte en in cocktail jurken gehulde Russische dames champagne te drinken. Onze laatste stop was Moscow, waar we ook bij Russen thuis geslapen en mee opgetrokken hebben. Het kwam toevallig zo uit dat ons bezoek samenviel met de viering van de 867^e verjaardag van de stad. Veel militair vertoon en muziek op straat maakte het een leuke verjaardag met een fijne sfeer. Natuurlijk hebben we ook het Kremlin, de St Basil’s kathedraal, de eeuwige vlam en het Gorky park bezocht. Het gigantische park genaamd ‘Park van Heel Rusland’ was een communistische herbeleving met enorme fonteinen, brede lanen, luidsprekers met muziek en grote gebouwen die de verschillende regio’s van de Sovjet Unie vertegenwoordigden.

Na het laatste dagje Moskou was het helaas alweer tijd om afscheid te nemen van Jelle. Per trein ben ik doorgereisd naar Helsinki om samen met mijn tante de Finse herfst te aanschouwen. Het was heel erg fijn om weer in het serene Finland te zijn, vrienden te zien, van het Finse bos te genieten en me kapot te zweten in de houtgestookte sauna om daarna een verkoelende duik in het meer te nemen.

Als ik zo terug kijk op de reis vond ik het echt een hele bijzondere ervaring om in vier totaal verschillende landen geweest te zijn tijdens één reis van anderhalve maand. Het lange reizen per trein maakt het mogelijk om gesprekken te voeren met de lokale bevolking en zo meer over de mentaliteit van de inwoners te leren. Er zijn zoveel mensen waarvan ik gehoord heb dat ze graag een Trans Siberische treinroute zouden willen afleggen. Ik zou zeggen: DOEN!

Liefs,

Iris